ANSIZ ve ZAMANSIZ...
Bir şarkının kırık notasında ses buluyor içimdeki yangın. Anlamsızlıklar silsilesi boğarken avazımı, elimi uzatacak mecalimin kalmaması hazırlıyor katlimin fermanını... Oysa bir nefes uzağımdaydı sadece, istese görürdü imdat dilenen gözlerimi.
Ten kadar yakınken bu kadar çok şeyi araya sığdırabilmiş olmasının şaşkınlığında ve yanıtsız kalan soruların çengeline asılarak infaz edildi o emsalsiz sevda. Yüreğimden çekip giderken ardından bir türlü örtemediğim o kapıdan giren yokluğu üşütüyor şimdi içimdeki boşluğu. Hiçliğime yol olan yokluğu sadece bir kaç anının cılız aydınlığında teselli umuyor.
Yaşanan ne? Biten ne? Yiten ne? Sorgu sual gereksiz artık şimdi olmayan ve bundan sonra hiç olmayacak olan için... Sınırsızlığın sınırı burada çiziliyor işte ucundan gözyaşı damlayan kalemlerle. Vazgeçmenin koyu kırmızı rengiyle örülüyor aradaki duvar. Bu kadar tuğla ne zaman biriktirilmişti?
Bir bakışın esiriyken, azadlığımıza akıyor içimizdeki deli yangın. Anlıyoruz ne kadar küçük olduğumuzu kötülük karşısında. Yaşamın tutunacak üç beş dalından birinin daha kırılıp gitmesini izliyoruz sessiz sinema tadında. Repliklerimiz karışıyor, belleğimiz yitiyor. Hayat bizi yutuyor...
Saatin tik takları asırlara bölüyor hasreti. Göğüs kafesimiz dar geliyor isyanlarımıza. Oysa verilen söz böyle değildi... Büyünün büyüklüğü kaf dağlarının ardına uçurmuyor muydu daha bir kaç saniye öncesine kadar? Neydi anlık değişimle ani vazgeçişin müsebbibi?
Her soru bir zülfikar şimdi hançeremizde.
Deşilmedik neremiz kaldı?
Bir şarkının kırık notasında ses buluyor içimdeki yangın. Anlamsızlıklar silsilesi boğarken avazımı, elimi uzatacak mecalimin kalmaması hazırlıyor katlimin fermanını... Oysa bir nefes uzağımdaydı sadece, istese görürdü imdat dilenen gözlerimi.
Ten kadar yakınken bu kadar çok şeyi araya sığdırabilmiş olmasının şaşkınlığında ve yanıtsız kalan soruların çengeline asılarak infaz edildi o emsalsiz sevda. Yüreğimden çekip giderken ardından bir türlü örtemediğim o kapıdan giren yokluğu üşütüyor şimdi içimdeki boşluğu. Hiçliğime yol olan yokluğu sadece bir kaç anının cılız aydınlığında teselli umuyor.
Yaşanan ne? Biten ne? Yiten ne? Sorgu sual gereksiz artık şimdi olmayan ve bundan sonra hiç olmayacak olan için... Sınırsızlığın sınırı burada çiziliyor işte ucundan gözyaşı damlayan kalemlerle. Vazgeçmenin koyu kırmızı rengiyle örülüyor aradaki duvar. Bu kadar tuğla ne zaman biriktirilmişti?
Bir bakışın esiriyken, azadlığımıza akıyor içimizdeki deli yangın. Anlıyoruz ne kadar küçük olduğumuzu kötülük karşısında. Yaşamın tutunacak üç beş dalından birinin daha kırılıp gitmesini izliyoruz sessiz sinema tadında. Repliklerimiz karışıyor, belleğimiz yitiyor. Hayat bizi yutuyor...
Saatin tik takları asırlara bölüyor hasreti. Göğüs kafesimiz dar geliyor isyanlarımıza. Oysa verilen söz böyle değildi... Büyünün büyüklüğü kaf dağlarının ardına uçurmuyor muydu daha bir kaç saniye öncesine kadar? Neydi anlık değişimle ani vazgeçişin müsebbibi?
Her soru bir zülfikar şimdi hançeremizde.
Deşilmedik neremiz kaldı?