insanlar olarak alıştık diyebiliriz...
kimisi, üzülmeye alıştı. kimisi, üzmeye. kimisi de üzüntüyü seyretmeye.
halbuki ağlamakta saklı erdemler vardı. günahsızca ağlayan bir bebek bile sinirleri altüst etmeye yetiyor gibi simdilerde.
haberlerde gördüğümüz dehşet görüntüleri bile ne yazık ki bacak bacak üstünde, istifler bozulmadan izleniyor...
kimseye taş atmak değil maksat ama biz hem alıştık hem de ağlamak erdemini kaybettik.
gözyaşında ki saklı hikmetleri yakalamak ve yaşamak duasıyla...
ağlayalım , ama güçsüzce değil , bütün gücümüzü ve arkamızdaki Büyük Gücü hissederek... O'na sığınarak ağlayalım. elimizden gelen herşeyii yaparken ağlayalım... bir mü'min hiç bir zaman kahkaha ile gülmez şuurunda bir yaşamla, güzellik görüldüğü zaman başka topraklarda haksızlıkların varlığını unutmadan, sadece küçük bir tebessümle gülelim.
ağlayın ki kalplerde ki kirler yıkansın
ağlayın ki kibir yerleşmesin yüreklere...
paylaşım için Allah razı olsun abla.
