Bu şehir seni soruyor bana. Her gece, her gün. Susuyorum, bilmiyorum diyorum. Sustukça üstüme geliyor. Neden gitmesine izin verdin diyor ,cevap veremiyorum. Ilık bir sızıntı süzülüyor içerime, boğazım düğümleniyor, tam tiz bir çığlıkla geceyi bölecekken yine susuyorum. Sahipsiz ıslak ve üşümüş bir köpek yavrusu gibi çekiliyorum bir köşeye. Korkularım sinmiş içime. Kapılar bir bir kapanmış yüzüme.
Yine yağmur var şehirde.Aynı gittiğin günkü gibi. O gün de dışarıda seni arıyordum oysa sen bilmediğin bir ülkenin prensesi olmaya gidiyordun yüzünse otobüsün camında. Arkandan bir el dahi sallamayamıştım, sense yüreğinde bir ateşle her ne sebeptense gidiyordun öylece. Bir şehir yanıyordu ardında ve bense küllerinin altında.
Bilmeden sokağından geçiyordum.Öylece umarsızca başımı altımdan kayıp giden yoldan kaldırdım. Evine baktım. Odanın ışığı yanmıyordu.Bense inanmıyordum gidişine.Yol beni sensizliğin ilk gecesine, geri tepen adımlarla itiyordu yalnızlığa.
Sokak lambaları yorgun bedenimin cansız gölgesini koşturuyordu peşimden.....
Şimdi evdeyim. Masa lambasının duvara yansıttığı gölgeler kadar durgun,sessiz ve karanlık içimin senden olan yanları.Radyonun bilmem kaç megahertz frekansının iç burkan türküsel yalnızlığımı betimliyorum....
Olabilecek en uzak yerdesin şuan. Kurak, ıssız ve çatlamış toprakların ülkesinde. Pembe düşlerin köprüleri yıkılmaya yüz tutmuş orada. Gelmiş geçecek tüm sevdalanmaların sürgün yaşanılası bir yerdesin. Öyle ki hep yaprak dökümü mevsimdir oralar ve sen Ekim sonu kalacaksın düşlerime...
Olabilecek en uzak yerdesin şuan ; AKLIMDASIN
Yine yağmur var şehirde.Aynı gittiğin günkü gibi. O gün de dışarıda seni arıyordum oysa sen bilmediğin bir ülkenin prensesi olmaya gidiyordun yüzünse otobüsün camında. Arkandan bir el dahi sallamayamıştım, sense yüreğinde bir ateşle her ne sebeptense gidiyordun öylece. Bir şehir yanıyordu ardında ve bense küllerinin altında.
Bilmeden sokağından geçiyordum.Öylece umarsızca başımı altımdan kayıp giden yoldan kaldırdım. Evine baktım. Odanın ışığı yanmıyordu.Bense inanmıyordum gidişine.Yol beni sensizliğin ilk gecesine, geri tepen adımlarla itiyordu yalnızlığa.
Sokak lambaları yorgun bedenimin cansız gölgesini koşturuyordu peşimden.....
Şimdi evdeyim. Masa lambasının duvara yansıttığı gölgeler kadar durgun,sessiz ve karanlık içimin senden olan yanları.Radyonun bilmem kaç megahertz frekansının iç burkan türküsel yalnızlığımı betimliyorum....
Olabilecek en uzak yerdesin şuan. Kurak, ıssız ve çatlamış toprakların ülkesinde. Pembe düşlerin köprüleri yıkılmaya yüz tutmuş orada. Gelmiş geçecek tüm sevdalanmaların sürgün yaşanılası bir yerdesin. Öyle ki hep yaprak dökümü mevsimdir oralar ve sen Ekim sonu kalacaksın düşlerime...
Olabilecek en uzak yerdesin şuan ; AKLIMDASIN