Günlerki acımı bile bile,
aheste,aheste geçmekte.
Günlerki yalnızlığım yara
Günlerki yarama tuz bastı.
Günler ki,geleyim dedikçe yollarımı tıkadı.
Bulut bulut gözlerimde,katmer katmer yüzümdesin
Bir başkası ne kadar yabancı gelir bana,bir bilsen.
Bir acıdan bu kadar haz duyarmı insan?
Bir acıyı bu kadar bağrına basar mı?
Acı olsa bile seni sevmek,fena olsa bile,
Başka hiç bi şeye yer kalmasa bile
Hiçte zor değil bu yaptığım.
Ömrüm duru sular misali akıp gitmiyor belki,
Ama hiçte durmuyor yerinde,ÖMRÜMSÜN
Belkide son demi yaşıyorum,
Hiç bu kadar rezilce ağlamamıştım.
Göz yaşlarım hiç bu kadar zorbaca davranmamıştı.
Bir daha ne zaman ağlarsam senin yanına gelmeliyim,
Gelmeliyimki göz yaşlarım dinsin.
Gelemiyeceksem ağlamamalıyım.
Ben kalakaldım bu namert şehirde aç,susuz.
Bir ben kaldım bu şehrin ışıklarında,ışıksız.
Bir daha ne zaman ölesim gelse sana gelmeliyim,
Yoksa toprak yutar beni.
Bir asi duvar gibi yıkılırım,toz duman olur her yer.
Sen vardın hani,
Keşke bu devranda senin kadar,
Güzel ve yaşanılabilir olsaydı.
Belki o zaman bir gün daha yaşardım.
Bazen sana bir nefes kadar ihtiyacım oluyor.
O güzel ellerinde yitip gittim,arkama dönüp bakmaktan acizim.
Karanlık bir noktayım şimdi,
Süslü bir şiirin tam ortasında.
Ya Rabbi bu benmiyim.
Sen beni hep ağlatırsın,ağlatmıştın,
Daha da ağlatacaksın.
Sen bir gök kuşağı,nisan yağmuru sonrası,
İşte o zaman dolu yağar ve sen beni yine ağlatırsın
Ben ki sevmiştim,hayatı bir şiir misali yaşayan,
Şaiir gibi
Dili tutulmuş
Yüreğine acının mührü vurulmuş.
Yoktur bizim gibi sessiz,bizim gibi,
Yaman ellerin kucağında,saf ve temiz sevmekten haberi olan.
Ben ki iki bedende bir ruhtan başka insan tanımam,
Ve senin için,benim gibi insanlığından vaz geçmiş olan.
Alışkınım seni sevmelere,alışkınım ben her sabah sana uyanmaya,
Bu sabah böyle olmamalıydı.Alıştım kucağıma bıraktığın yalnızlığa.Mücahid
aheste,aheste geçmekte.
Günlerki yalnızlığım yara
Günlerki yarama tuz bastı.
Günler ki,geleyim dedikçe yollarımı tıkadı.
Bulut bulut gözlerimde,katmer katmer yüzümdesin
Bir başkası ne kadar yabancı gelir bana,bir bilsen.
Bir acıdan bu kadar haz duyarmı insan?
Bir acıyı bu kadar bağrına basar mı?
Acı olsa bile seni sevmek,fena olsa bile,
Başka hiç bi şeye yer kalmasa bile
Hiçte zor değil bu yaptığım.
Ömrüm duru sular misali akıp gitmiyor belki,
Ama hiçte durmuyor yerinde,ÖMRÜMSÜN
Belkide son demi yaşıyorum,
Hiç bu kadar rezilce ağlamamıştım.
Göz yaşlarım hiç bu kadar zorbaca davranmamıştı.
Bir daha ne zaman ağlarsam senin yanına gelmeliyim,
Gelmeliyimki göz yaşlarım dinsin.
Gelemiyeceksem ağlamamalıyım.
Ben kalakaldım bu namert şehirde aç,susuz.
Bir ben kaldım bu şehrin ışıklarında,ışıksız.
Bir daha ne zaman ölesim gelse sana gelmeliyim,
Yoksa toprak yutar beni.
Bir asi duvar gibi yıkılırım,toz duman olur her yer.
Sen vardın hani,
Keşke bu devranda senin kadar,
Güzel ve yaşanılabilir olsaydı.
Belki o zaman bir gün daha yaşardım.
Bazen sana bir nefes kadar ihtiyacım oluyor.
O güzel ellerinde yitip gittim,arkama dönüp bakmaktan acizim.
Karanlık bir noktayım şimdi,
Süslü bir şiirin tam ortasında.
Ya Rabbi bu benmiyim.
Sen beni hep ağlatırsın,ağlatmıştın,
Daha da ağlatacaksın.
Sen bir gök kuşağı,nisan yağmuru sonrası,
İşte o zaman dolu yağar ve sen beni yine ağlatırsın
Ben ki sevmiştim,hayatı bir şiir misali yaşayan,
Şaiir gibi
Dili tutulmuş
Yüreğine acının mührü vurulmuş.
Yoktur bizim gibi sessiz,bizim gibi,
Yaman ellerin kucağında,saf ve temiz sevmekten haberi olan.
Ben ki iki bedende bir ruhtan başka insan tanımam,
Ve senin için,benim gibi insanlığından vaz geçmiş olan.
Alışkınım seni sevmelere,alışkınım ben her sabah sana uyanmaya,
Bu sabah böyle olmamalıydı.Alıştım kucağıma bıraktığın yalnızlığa.Mücahid
